Dei fleste som meldte seg var unge menn, gjennomsnittsalderen var 24 år. Den yngste var 14, som fall ved fronten. Han hadde loge på alderen, som fleire gjorde. Alle yrke var representert, frå bønder og arbeidarar til akademikarar og andre grupper. Byane var overrepresentert, og svært mange kom frå middelklassen.

Grunnane var mange. Det var eit sosialt press i NS-miljø om å melde seg til teneste, «skal du til fronten» var eit vanleg spørsmål. Kamp mot bolsjevismen var viktig, og ein skal ikkje sjå bort frå at eventyrlyst også spela med.

Frontkjemparane vart dømt kollektivt skuldig i landssvik, men fekk individuelle straffer etter kva dei hadde gjort. Nokre fekk og tilleggsstraff for NS-verksemd eller samarbeid med tysk politi. Ingen vart dømt for ugjerningar ved fronten, då dette var spørsmål som ikkje kom opp i rettsoppgjeret.
Derimot var det stor skilnad i straffene mellom dei som fekk sakene sine opp til doms like etter krigen, og dei som måtte vente ei tid. Etter kvart som krigen kom på avstand, vart domane mildare.

Nokre kom seg aldri på fote att, men med dei fleste gjekk det bra. Etter å ha sona domen kom dei inn i samfunnet att i vanlege stillingar og kunne leggje krigstida bak seg. Nokre var åpne om fortida si, men for mange gjaldt det å skjule kva dei hadde vore med på, spesielt for jobb og familie. Fordøminga var i mange år stor på alt som hadde med landssvik å gjere, og framleis mange år etterpå var det barn og barnebarn som fekk seg ein stor støkk når det kom fram kva far eller bestefar hadde vore med på.