Knut Nedkvitne

Knut Nedkvitne (f.1920) vaks opp i ein søskjenflokk på seks born. Faren var lærar på Voss middelskule. Knut utdanna seg som forstmann ved Voss jordbruksskule under krigen og han arbeidde som forstmannsassistent i krigsåra. Samstundes tok han del i motstandsarbeidet. Etter krigen har han m.a. vore rektor på Voss jordbruksskule.

"Det var ikkje så veldig dårlege tider her i 1930-åra.Voss er ei typisk jordbruksbygd og folk flest greide seg bra med mat. Men det var mykje arbeidsløyse i bygda. Om morgonen 9.april 1940 høyrde eg på radioen at tyske troppar sto i landet vårt. På skulen heldt ein av lærarane eit lite foredrag for oss elevar før me vart sende heim. Me melde oss på mobiliseringskontoret på Voss og vart køyrde til Bømoen der me fekk utlevert uniformar. Våpen fekk me ikkje. Ein tropp vart raska saman og me vart sende nedover til ei bru som alt var sprengt av norske militære styrkar for å seinka tyskerane si framrykkjing. Ved den sprengte brua vart me sette til å grava skyttergraver, og der låg me i 10 dagar frametter. Me hadde ikkje våpen, men me såg optimistisk på situasjonen og kva som ville henda frametter.

Det gjekk mange rykter, og det verka som om det var ei stor påkjenning for offiserane i troppen vår. Dei fleste i troppen kom frå fiskeværa langs kysten. Troppsjefen vår kom frå Trondheim og var sivilingeniør. 24. og 25. april vart Voss bomba. Eg låg heime då bombeangrepet starta. Mange fekk panikk. Me vart sendt ned for å hjelpa folk som evakuerte frå Vangen, og for å hjelpa til med å berga verdiar frå butikkar som sto i brann.

Alt roa seg ned og etter kvart fullførte eg utdanninga mi som forstmann.

I 1943 var eg i Oslo då ein representant for motstandsrørsla spurte om eg ville bringa ein ryggsekk med våpen og ammunisjon til Røa. Eg utførte det eg var vorten beden om før me reiste vidare til Namdalseid. Herifrå gjekk det fluktruter over til Sverige, og i ein dal nord for Namsos hadde me oppretta samband med England og tok imot særmeldingar. Eg var ikkje organisert i Heimefronten, men eg utførte oppdrag for dei når eg vart beden om det. Folk kom nære kvarandre i krigsåra, men det var skralt med mat mange plassar. I dag er folk blitt alt for kravstore."

"I 1945 gjekk eg siste året på gymnaset. Plassen utanfor avhaldskafeen på Voss var full av folk då me fekk kunngjeringa om at det var fred. Alle som hadde gått på gymnaset var med og gjekk i tog. Dei få nazistane som hadde vore på Voss var greie. Dei fekk milde domar i rettsoppgjeret som fulgte etter krigen."